Vergeten

"Het duurt zo lang," zegt Julie ineens.
Matte schrikt van haar stem. "Wat zeg je?"
"Het duurt zo lang voor de auto terug komt.
Ze zijn ons vergeten," zegt Julie.
"Nee toch! Waarom zouden ze ons vergeten?"
Julie haalt haar schouders op. Een van haar krukken valt op de grond.
Zonder nadenken raapt Matte hem op.
"Ik heb mijn voet verzwikt," zegt Julie.
"Dat wist ik niet," hakkelt Matte.
"Jij lag toen in het ziekenhuis."
"Ach dat," zegt Matte met tegenzin.
Daarover praat hij liever niet met Julie.
"Wat scheelt er met jou, Lore?" vraagt hij vlug.
"Ik wil naar huis," piept Lore.
Kleuter, denkt Matte. Maar dat zegt hij natuurlijk niet hardop.
De tijd kruipt voorbij.
Matte luistert gespannen. Enkele keren denkt hij een auto te horen.
Hij spitst zijn oren, hij hoort alleen maar de rivier.
"Zie je wel, ze zijn ons vergeten," herhaalt Julie.
"Dat kan toch niet," zegt Matte dapper.
Maar in zijn buik knaagt de onrust.